Uprawa Papryki (w gruncie i pod osłonami)

     Papryka słodka (Capsicum annum L.) należy do roślin psiankowatych (Solanace). Kształt, barwa, i wielkość owocni jest cechą odmianową. Papryka słodka jest cennym warzywem o szerokim spektrum zastosowania. Oprócz kulinarnych, ma wielkie walory odżywcze. Zawiera a-karoten i kryptoksantynę niezbędne do syntezy witaminy A, b-karoten oraz witaminy B₁, B₂, B₆, E, H, P. Najwięcej witaminy C jest w cienkościennej papryce czerwonej, uprawianej w polu w dużej rozstawie i zbieranej w środku lata. Najmniej w kremowej i żółtej, a także u odmian grubościennych, spod osłon, obficie nawadnianych i uprawianych w dużym zagęszczeniu. Papryka jest zalecana przez dietetyków ze względu na dużą ilość cukrów prostych, pektyn, błonnika, lipidów, nienasyconych kwasów tłuszczowych, kwasów organicznych (specyficzny smak papryki), wolnych aminokwasów i amin, oraz białek pierwotnych i składników mineralnych.

Różnokolorowa papryka

      Ojczyzną papryki jest Ameryka Środkowa i Południowa, gdzie była uprawiana jeszcze przed wyprawami Kolumba. W ciągu ostatnich 15 lat uprawa papryki w Polsce rozwinęła się na szeroką skalę. Paprykę w gruncie (ok. 500 ha) uprawia się na Lubelszczyźnie, w rejonie Sandomierza, Grudziądza i Igołomi. Największy obszar upraw w nieogrzewanych, wysokich tunelach drewnianych (ok. 500 ha) to tereny między Radomiem a Nowym Miastem. Na Podkarpaciu paprykę uprawia się na ok. 250 ha, w charakterystycznych dla tego regionu, składanych na zimę tunelach o wysokości ok. 140 cm tzw. "igołomskich".

      Paprykę polową (głównie odmiany drobnoowocowe) przeznacza się do przetwórstwa i jej produkcję szacuje się na ok. 10 tys. ton rocznie. Produkcja spod osłon (odmiany wielkoowocowe) wynosi ok. 60 tys. ton rocznie i jest przeznaczana głównie na rynek warzyw świeżych (ok. 1/3 trafia do przetwórstwa). Głównym odbiorcą są giełdy owocowo-warzywne.