Szkodniki ogórka

Szkodniki ogórków mogą stanowić poważne wyzwanie dla ogrodników i producentów tych warzyw. Atakują one rośliny na różnych etapach ich rozwoju, od nasion i sadzonek po dorosłe rośliny, powodując uszkodzenia liści, łodyg, kwiatów, a także samych owoców. Każdy farmer i rolnik wiek jak baczną uwagę trzeba zwracać na pasożyty i inne owady, że czasami dwa dni zwłoki i skutki mogą być nieodwracalne. Oto kilka najczęściej występujących szkodników ogórków.

Muchówki: Śmietka kiełkówka i Śmietka glebowa

Objawy działalności Śmietki kiełkówki.

Są to dwa bardzo popularne a zarazem niebezpieczne pasożyty. Śmietka kiełkówka( Hylemyia florilega Zett.) i śmietka glebowa (Hylemyia platura Meig.) to dwa gatunki muchówek, które mogą powodować znaczące szkody w uprawach rolniczych i ogrodniczych nie tylko ogórków. Śmietka kiełkówka atakuje głównie młode siewki i kiełkujące nasiona wielu roślin powodując ich zamieranie. Śmietka glebowa, znana również jako śmietka kapuściana, specjalizuje się w atakowaniu korzeni roślin głównie kapusty, gdzie larwy wyżerają tunele w korzeniach i zgrubieniach korzeniowych, co prowadzi do więdnięcia i obumierania roślin. Zarządzanie tymi szkodnikami wymaga kompleksowego podejścia, w tym stosowania odpowiedniej rotacji upraw, usuwania resztek roślinnych, które mogą służyć jako miejsce składania jaj, oraz stosowania biologicznych i chemicznych metod kontroli.

Muchówki Profilaktyka - Opis i regulacja występowania

Dorosłe muchówki obu gatunków są do siebie podobne. Dorastają do 6mm długości, a ciało ich jest zabarwione na kolorszary. Posiada parę bezbarwnych skrzydeł. Różnice morfologiczne między gatunkami istnieją w budowie stopy samców. Samce śmietki kiełkówki na stopie drugiej pary odnóży posiadają rząd długich, cienkich włosków,a u samca śmietki glebowejich brak. Larwy bytują w wierzchniej warstwie gleby, są beznogie i zabarwionena kolor kremowożółty. Larwy śmietki kiełkówki dorastają do 7 mm, natomiast glebowej są nieco mniejsze.

Biologia i opis szkodliwości

Wczesną wiosną larwyżerują w rozkładających się resztkach organicznychw glebie, po czym przenoszą się na kiełkujące rośliny. Zasiedlają rośliny wgryzając się doich części podliścieniowej uszkadzając łodygę i liścienie. W przypadku ogórków powodują przerzedzenie wschodów lubcałkowity ich brak.

Profilaktyka i regulacja występowania

Pod uprawę ogórka należy unikać wyboru stanowisk zacienionych i wilgotnych. Staranne przygotowanie pola, szczególnie dobre przykrycie obornika, który wabi samice omawianych gatunków do składania jaj oraz prawidłowo prowadzone zabiegi agrotechniczne, umożliwiające roślinom ciągły wzrost, przyczyniają się do znacznego zmniejszenia zagrożenia uprawy ogórka przez śmietki. W rejonach dużego zagrożenia należy uprawiać ogórek z rozsady produkowanej w wielodoniczkach. Wówczas roślina znajdzie się na polu już w takiej fazie rozwoju, która jest tolerancyjna na obecność szkodnika. Ponadto bezpośrednio wokół rośliny znajduje się warstwa ziemi wolnej od szkodnika, która stanowi barierę utrudniającą dostęp larwom śmietki do rośliny.

Zmienik lucernowiec

Liście ogórka zaatakowane przez Zmienika lucernowca.

Szkodnik Zmienik lucernowiec Lygus rugulipennis Popp. to motyl dzienny z rodziny bielinkowatych, który występuje w wielu regionach Europy, w tym w Polsce. Charakterystyczne dla tego gatunku są żółte skrzydła z czarnymi obrzeżami, co czyni go łatwo rozpoznawalnym wśród innych motyli. Zmienik lucernowiec jest ściśle związany z roślinami z rodziny bobowatych, na których larwy żerują, preferując lucernę, koniczynę i inne. Jego obecność w polach i łąkach jest ważna dla ekosystemów, ponieważ dorosłe osobniki zapylają różne rośliny. Jednak larwy mogą powodować szkody w uprawach rolniczych, zwłaszcza w plantacjach lucerny i koniczyny, przez co motyl ten może być postrzegany jako szkodnik. Zarządzanie populacją zmienika lucernowca wymaga zrównoważonego podejścia, które pozwoli na ochronę bioróżnorodności przy jednoczesnym minimalizowaniu strat w rolnictwie.

Zmienik Lucernowiec - Opis szkodnika

Osobnik dorosły pluskwiaka ma zmienne zabarwienie ciała od oliwkowego do brunatnego i osiąga długość od 4,5 do 6 mm. Larwa Zmienika lucernowca jest nieco mniejsza od osobnika dorosłego. Ciało ma zabarwione na kolor jasnozielony. Posiada słabo rozwinięte skrzydła.

Biologia i opis szkodliwości

Gatunek występuje w 2-ch pokoleniach w ciągu roku. Zimują osobniki dorosłe w resztkach pożniwnych, na miedzach w resztkach roślinnych lub w leśnej ściółce. Maksimum występowania pierwszego pokolenia przypada na okres od końca maja do połowy czerwca, drugiego od połowy lipca do połowy sierpnia. Wszystkie ruchome stadia rozwojowe zmieników lucenrowców odżywiają się sokiem rośliny. Żerują na liściach, zawiązkach kwiatowych, kwiatach, zawiązkach owoców i wierzchołkach pędu. Szkodnik, aby pobrać sok najpierw musi wprowadzić do tkanki roślinnej ślinę, która rozpuszcza błony komórki i dopiero wówczas jest on dostępny dla owada. W miejscu nakłucia komórki rośliny zamierają, tworzą się skorkowacenia tkanki w postaci brązowych o nieregularnych kształtach plam, które w miarę wzrostu rośliny pękają tworząc różnej wielkości dziury w liściach. W przypadku ogórków najgroźniejsze uszkodzenia to uszkodzenia wierzchołków pędów. Na uszkodzonych pędach liście są poskręcane i pomarszczone z różnej wielkości nieregularnymi dziurami. Silnie uszkodzone pędy mogą zamierać.

Profilaktyka i regulacja występowania

Usytuowanie uprawy ogórków z dala od wieloletnich plantacji, szczególnie roślin motylkowych, plantacji nasiennych roślin selerowatych (baldaszkowatych) znacznie ogranicza występowanie zmieników na ogórkach. Unikanie zbyt gęstego wysiewu nasion i małej rozstawy rzędów oraz utrzymywanie plantacji nie zachwaszczonej przez cały okres wegetacji ogranicza szkodliwość zmieników na ogórkach. W przypadku wyst ąpienia szkodnika w dużej liczebności należy wykonać kilkakrotne opryskiwanie roślin środkami czosnkowymi (np. Bioczos*). Zabieg należy powtarzać w odstępach 5 dniowych.

Mszyca ogórkowa

Szkodnik okórka mszyca ogórkowa Aphis gossypii jest małym, zielonym owadem ssącym, który stanowi poważne zagrożenie dla upraw ogórków, a także innych roślin warzywnych i ozdobnych. Te owady żerują na sokach roślinnych, powodując ich osłabienie, zniekształcenie liści i spowolnienie wzrostu, co może prowadzić do znacznych strat w plonach. Mszyce ogórkowe mogą również przenosić różne wirusowe choroby roślin, zwiększając zakres szkód w uprawach. Kontrola tych szkodników wymaga zintegrowanego podejścia, w tym stosowania naturalnych drapieżników, jak biedronki i modliszki, odpowiedniego zarządzania uprawami oraz, w niektórych przypadkach, użycia środków chemicznych o ograniczonym działaniu, aby zminimalizować wpływ na środowisko i zapewnić zdrowy wzrost roślin.

Mszyca ogórkowa

Opis szkodnika

Dorosła mszyca ogórkówka Aphis gossypii Glov. bezskszydła samica jest barwy ciemnozielonej (prawie czarnej) lub żółtawej i dorasta do 1,8 mm długości. Na końcu odwłoka po stronie grzbietowej znajdują się dwa czarne, rurkowate, umieszczone symetrycznie w stosunku do ogonka wyrostki zwane syfonami. Larwy są podobne do osobników dorosłych, są tylko od nich mniejsze.

Biologia i opis szkodliwości Mszycy

W warunkach polowych tan gatunek mszycy w przeciwieństwie do muchówek nie występuje często, ale jak wystąpi może spowodować duże straty. Mszyca ta bowiem charakteryzuje się bardzo dużym potencjałem rozrodczym. Płodność samic formy zielonej w warunkach optymalnych wynosi do 70 larw, a formy żółtawej do 45 szt. larw. Bezpośrednia szkodliwość mszycy ogórkowej polega na wysysaniu soku roślinnego i deformacji liści, szczególnie najmłodszych na wierzchołkach pędów. Natomiast szkodliwość pośrednia polega na przenoszeniu wirusa powodującego mozaikę ogórka.

Profilaktyka i regulacja występowania

Jedynie stosowanie izolacji przestrzennej pomiędzy uprawami pod okryciem, a uprawami prowadzonymi w warunkach polowych może zmniejszyć możliwość zasiedlenia roślin przez ten gatunek mszycy.

Przędziorek chmielowiec

Wynik działalności Przędziorka chmielowca.

Ten bardzo uciążliwy szkodnik przędziorek chmielowiec Tetranychus urticae, znany również jako przędziorek szklarniowy lub przędziorek zwyczajny, to mały roztocz, który jest uznawany za jednego z najbardziej destrukcyjnych szkodników w rolnictwie i ogrodnictwie. Ten mikroskopijny szkodnik, często o czerwonawym lub zielonkawym kolorze, atakuje szeroką gamę roślin, w tym warzywa, owoce, kwiaty i rośliny ozdobne, a także chmiel, od którego wziął swoją nazwę. Przędziorek chmielowiec żeruje na roślinach, wysysając soki i powodując żółknięcie, brązowienie oraz osłabienie liści, co może prowadzić do ich przedwczesnego opadania i znacznych strat w plonach. Szybka reprodukcja i zdolność rozwoju odporności na pestycydy sprawiają, że przędziorki te są trudne do zwalczenia, a ich kontrola często wymaga zastosowania zintegrowanych strategii zarządzania, w tym biologicznych metod kontroli, takich jak wprowadzenie naturalnych drapieżników.

Przędziorek chmielowiec - Opis szkodnika

Dorosły Tetranychus urcicae Koch. osobnik ma ciało owalne, do 0.5 mm długości, jasnozielone z dwoma dużymi, ciemnymi plamami po bokach i 4 parami odnóży. Larwa zaraz po wylęgu jest bezbarwna, w miarę rozwoju przybiera kolor zielonkawy, dorasta do 0.2 mm. Posiada trzy pary odnóży. Nimfy są podobne do osobników dorosłych.

Biologia i opis szkodliwości

Zimują zapłodnione samice pod grudkami gleby, resztkami roślin, w szczelinach kory, konstrukcji namiotów foliowych i szklarni itp. W okresie wczesnej wiosny przędziorek żeruje na chwastach, następnie przenosi się na rośliny uprawne. Na ogórkach uprawianych w polu może występować do czterech pokoleń. W wyniku żerowania przędziorka chmielowca na zaatakowanych liściach powstają drobne, jasne punkty, które początkowo są nieliczne. W miarę wzrostu liczebności szkodnika plamki te stopniowo obejmują całą powierzchnię liścia. Liść w miejscu żerowania żółknie później brązowieje. Silnie zaatakowane liście zasychają.

Profilaktyka i regulacja występowania

Plantacje ogórków umiejscowione w pobliżu upraw roślin warzywnych lub ozdobnych prowadzonych pod okryciem, w pobliżu sadów, chmielników i ogrodów przydomowych są najczęściej zasiedlane przez przędziorka chmielowca. Unikanie sytuowania plantacji w pobliżu wymienionych miejsc znacznie ogranicza lub nawet całkowicie zapobiega porażeniu ogórków przez tego szkodnika. Okresy suszy i wysokich temperatur powietrza sprzyjają rozwojowi przędziorka. Stosowanie zabiegów agrotechnicznych takich, które umożliwiają nieprzerwany wzrost ogórka, a szczególnie utrzymywanie plantacji przez cały okres wegetacji dobrze nawodnionej i bez chwastów zapobiega stratom przez niego powodowanym.